ال سی دی یا ال ای دی
این روزها بازار لوازم خانگی جهان و به تبع آن ایران آماج هجوم کالاهای مختلف بوده و هر یک از شرکت‌های صنعتی و تولیدی جهان در رقابت با سایر شرکت‌ها سعی می‌کنند مدل‌های جدیدی را روانه بازار کشورمان کرده و مشتریان را به سمت خود جلب کنند.
با نگاهی به انواع و اقسام کالاها به ویژه در حوزه لوازم خانگی می‌توان متوجه شد که شرکت‌های فعال در این عرصه به طور متناوب مدل‌های جدید خود را روانه بازار کرده و هر روز در پی افزایش سهم خود در بازارهای جهانی هستند.
در این بین شرکت‌های جهانی علاوه بر ایجاد تغییراتی در مدل‌های جدید خود سعی می‌کنند قیمت این محصولات را نیز تا جایی که امکان دارد، ثابت باقی نگه دارند که این موضوع باعث جذب مشتریان بیشتری می‌شود.
به‌گزارش ایسنا، اما طی یکی دو سال اخیر یکی از محصولاتی که تبلیغات زیادی روی آن انجام شده، تلویزیون‌های ال.ای.دی () است. نوعی از تلویزیون که نسل بعد از ال.سی.دی () محسوب می‌شود.
در مورد تلویزیون‌های ال.سی.دی تاکنون صحبت‌های زیادی شده، اما در مورد تلویزیون‌های ال.ای.دی کمتر.
بد نیست در این بین سری به دنیای تلویزیون‌های ال.ای.دی زده و به طور مختصر با این نوع تلویزیون‌ها آشنا شویم.
ال.ای.دی مخفف عبارت دیود تشعشع نور () است. نمایشگرهای ال.ای.دی آن دسته از نمایشگرها هستند که از دیودهای نورافشان برای نمایش تصاویر استفاده می‌کنند و این دسته از نمایشگرها در اندازه‌هایی بسیار بزرگ و در مکان‌هایی خاص کاربرد دارند.
با این وجود باید سوال کرد که چرا این دیودهای نورافشان تحت عنوان تلویزیون به خانه‌ها یا محل کار افراد راه یافتند؟
نکته جالب اینجا است که برخی از شرکت‌های معتبر جهان توانسته‌اند با استفاده از عنوان ال.ای.دی به سود سرشاری دست پیدا کنند و این در حالی است که محصول آنها در واقع ال.ای.دی نبوده است!
به عنوان مثال یکی از شرکت‌های کره‌‌ای با سری جدید ال.سی.دی‌های خود که از ال.ای.دی برای روشن‌سازی صفحه بهره می‌گیرند، توانسته سهم مناسبی را در بازار به‌دست آورد. این در حالی است که این نوع تلویزیون‌ها ال.ای.دی نیستند.
همین موضوع اعتراض‌هایی را نیز نسبت به نحوه تبلیغات این شرکت برانگیخته است.
یک دیود نورافشان یا همان ال.ای.دی هم‌اکنون بسیار بزرگ‌تر از آن است که بتواند جایگزین یک پیکسل به عنوان مثال در تلویزیون خانگی شود.
ساخت تلویزیون ال.ای.دی در مجموع پرهزینه‌تر از تلویزیون‌های کنونی بوده و قیمت آن نیز حدود دو برابر همتای خود یعنی ال.سی.دی موجود در بازار و حتی پلاسما است.
تاکنون نمایشگرهای ال.سی.دی از لامپ‌های فلورسنت برای روشن‌سازی صفحه استفاده می‌کردند. استفاده از این لامپ‌ها مشکلاتی را به همراه داشت که از جمله آنها می‌توان به نبود قابلیت نمایش رنگ مشکی به‌طور کامل و عمیق اشاره کرد، چرا که لامپ‌های فلورسنت همیشه روشن بوده و مقداری نور از آنها رخنه می‌کند.
فقدان قابلیت نمایش این رنگ به طور عمیق موجب افت وضوح تصویر می‌شود. همچنین فقدان طیف وسیعی از رنگ‌ها در فلورسنت نیز اشباع رنگ را محدود می‌کند. این مشکلات باعث شد تا صنعت صوتی و تصویری جهان به سمت به‌کارگیری فن‌آوری جایگزین جدیدی جهت روشن‌سازی صفحه‌ای ال.سی.دی سوق داده شود و آن چیزی نبود جز استفاده از ال.ای.دی.
تلویزیون‌های ال.ای.دی در هر صورت میزان برق کمتری نسبت به آن دسته از ال.سی.دی‌ها که به لامپ‌های فلورسنت مجهزند، مصرف می‌کنند.
تلویزیون‌های ال.سی.دی که از ال.ای.دی برای روشن‌سازی صفحه بهره می‌گیرند، از چهار جنبه نسبت به ال.سی.دی‌هایی که از فلورسنت برای انجام این کار استفاده می‌کنند، برتر هستند:
- تولید تصویری شفاف و واضح‌تر و نیز تیرگی عمیق‌تر (فقط در نوع دوم نه )
- باریکی قابل توجه عرض نمایشگر نوع اول یا
- مصرف برق کمتر
- ارائه طیف رنگ وسیع‌تر
یادآوری می‌شود که نخستین تلویزیونی که از ال.ای.دی در بخش پشتی خود برای روشن‌سازی استفاده می‌کرد، توسط شرکت سونی در سال 2004 میلادی معرفی شد.
همچنین باید به این نکته توجه کرد که وضوح تصویر یک تلویزیون ال.سی.دی که برای روشن‌سازی صفحه از ال.ای.دی‌های تعبیه شده در پشت خود بهره می‌گیرد، به مراتب بالاتر از آن نوع است که ال.ای.دی‌ها را در پیرامون خود جای داده است.
وضعیت تولید ال.ای.دی در ایران
بازار صوتی و تصویری ایران نیز چند سالی می‌شود که مهمان ال.ای.دی‌های تولید داخل یا وارداتی است.
به گفته محمدرضا شهیدی، دبیر انجمن تولیدکنندن لوازم صوتی و تصویری، در سال گذشته تنوع تولید تلویزیون در کشور به 140 مدل رسید و همچنین از کل تلویزیون کشور در سال گذشته 80 درصد مربوط به ال.سی.دی و ال.ای.دی و 20 درصد آن مربوط به تلویزیون‌های لامپی بود.
وی همچنین معتقد است که سطح فن‌آوری به کار رفته در تولید تلویزیون‌های ال.سی.دی فرق چندانی با تلویزیون‌های ال.ای.دی ندارد و معمولا محصولات جدیدی که در شرکت‌های خارجی به تولید می‌رسند، بعد از گذشت سه تا چهار ماه وارد ایران می‌شوند.
